Jeden dzień z.....
Prawdę mówiac, nie miałem kompletnie żadnego pomysłu na tego posta, ale coś jednak mnie ciągnęło, tak mocno, że musiałem się odezwać. Wprawdzie trwało to kilka dni i rodziło się w wielkich bólach, to postanowiłem napisać co czuje człowiek, który kolejne swoje urodziny spędza zamknięty w szpitalu psychiatrycznym. Skąd ten pomysł? A no z tąd, że przedwczoraj obchodziłem moje kolejne urodziny. Mimo tego, że różniły się one od tych z przed lat, to świadomość upływającego czasu, oraz tego, ile z nich zabrała mi moja choroba, powodują, że robi mi się naprawdę smutno. Dzisiaj mijają dwa dni. A więc...... Lęk, smutek, potworne uczucie osamotnienia i poczucie bezsensu życia, to pierwsze co przychodzi mi na myśl. Do tego dochodzi ból. Ból straszny, psychiczny, ale też fizyczny. Czujesz jak bolą cię nawet włosy. Porzucony? Tak, to też pasuje do tego obrazu, człowieka zamkniętego siłą i trzymanego wbrew sojej woli pod kluczem. Gdzie każdy dzień wygląda identycznie, Gdzie osiemdziesiąd jak nie dz