Ale ja wiem!!!

Co robić, gdy zaczynamy czuć, że powinniśmy odejść? Zostawić za sobą ten czas przykrych doświadczeń?

Czy powinniśmy odejść już dawno?! W ten sposób oszczędzilibyś sobie i innym strasznych wspomnień. Choćby wspomnień z korytarzy Szpitali Psychiatrycznych, gdzie ludzie o mętnym spojrzeniu, ślinie wypływającej  bez kontroli z kącików ust, snują się smętnie po ścianch. Zazdrość wideć również na palarni, gdzie każdy mający swoje papierosy, nie ważne czy oryginalne czy skręcane, stoi o klasę wyżej od reszty palącej pety! Stołówek, gdzie zazdroszczą sobie, jeden drugiemu, nie tylko swojego i lepszego jedzenia, ale też tego, że masz własną herbatę czy cukier. Na korytarzach, w palarni i na stołówce zazdroszczą sobie również ciuchów. Tak więc, jeżeli masz dalej ochotę odejść, to tak odejdź, i nie rób z siebie hipokryty, zakłamanego i chorobliwie pewnego siebie! 

Ja sam, bardzo często wpędzam się w melancholię i w bezsenność, czerpiąc z nich siłę! Chociaż sila, to nie do końca odpowiednie słowo, ale przecież muszę coś dostawać, bo w przeciwnym razie po co bym to robił? Często zastanawiam się czy jest to czas, żeby wrócić do domu? Czy czas za którym idę to jest właśnie Mój czas? Moje życie miało być łatwe i proste, a czasem tylko o włos mijam się z tym, żeby pozostać  już na zawsze w objęciach Morfeusza!!! Jest 10 minus, a ja wracam do domu, ale znów po kryjomu, i chowam w kieszenie sprawy, które stają się kamieniemi,  ogromnie mi ciążącymi. Pragnę skrść wszystko co może dać mi świat, pragnę mu zabrać, na zawsze, przywłaszczyć sobie i schować na same dno moich doświadczeń. Wiem, że nie mam szans, na lepszy czas, wolny od łez, a kłócę się o sprawy błache, nie mające siły do zmian. Chciałbym znów poczuć ten czas, kiedy byłem w stanie dać światu siebie! Czy tak jest lepiej? A może lepiej byłoby, kiedy umiał bym zatrzymać czas? Zatrzymać go w momencie, kiedy nie czuję lęku!!! Ja natomiast, tworzę swój świat, ze strzępów, ze zlepków, strachu, smutku, lęku i samotności! Mijam się z wizją świata jaką zastrzepił we mnie mój lęk. W mojej krwi krąży dość psychotropów by wmówić mi, że jest inaczej, ale ja wiem!