Bylejakość!

Nie ma mnie w jej życiu!!! To straszne, dopadła mnie ta prawda! Czy to normalne żeby kogoś kochać a unikać kontaktu fizycznego? I nie chodzi od razu o uprawianie seksu, ale o najzwyklejszy dotyk czy przytulenie. Nie wiem, może się nie znam, może jestem jakiś inny, dziwny, ale nie potrafię sobie z tym dać rady. Coraz ciężej przychodzi  mi godzenie się z tą oschłością. Czy to dziwne, że potrzebuję bliskości z drugą osobą? Coraz częściej napięcie powoduje, że budzi się we mnie agresja. Nie mogę się z tym pogodzić. Tak bardzo tęsknię za dotykiem jej dłoni na dłoni mojej, ciepłem ust muskających delikatnie moje usta i składanych na mojej szyi gorących pocałunkach Tak bardzo jej pragnę. Tęsknię za tymi czasami kiedy mogłem się przytulić, tak po prostu przytulić, nawet bez konieczności posiadania konkretnego  powodu! Tęsknię, za tymi, w prawdzie nielicznym i niezbyt wylewnymi momentami w życiu, kiedy czułem, że przytulenie się do mnie sprawia jej tyle samo przyjemności co mi! 

Kto mi powie, czy to normalne, żeby dwoje dorosłych, będących w związku małżeńskim i chyba kochających się ludzi, od początku roku przytuliło się jeden, jeden jedyny raz!!!??? Tak, tylko raz dostąpiłem zaszczytu, i mogłem na chwilę się przytulić. 

Kto mi powie, czy to normalne, żeby musieć skomleć i nie wiadomo jak bardzo się poniżać, żeby móc ją pocałować, a raczej tylko dać buziaka??? Jestem trzymanym przez nią  w permanentnym przeświadczeniu o swojej bylejakości!!! Utwierdzanym, z  uporem maniaka w tym, że zawsze robię za mało, źle, i po prostu nie zasługuję na okazywanie mi uczuć. To się nie opłaca się! Nie ma potencjalnych korzyści!!!

Kto mi powie? Kto mi powie? Kto mi powie? 

Czy jest ktoś, kto może mi powiedzieć dlaczego jestem kopanym przez życie, byle jakim, nic nie znaczącym, beznadziejnym okazem człowieka!!!

Skomentuj i (lub) dołącz do obserwatorów, jeżeli czujesz podobnie!!!!!! Daj mi znać, że nie jestem sam!!!!!!