paradoks

Na początku bardzo proszę między innymi Anie z Tauton, Irenę G.,Anetę C. i resztę osób które wysłały korespondencję na mój prywatny adres e-mail o powtórny kontakt, ponieważ przez przypadek skasowałem sobie wszystkie e-maile i pozbawiłem się możliwości wymiany wiadomości.

A teraz co u mnie? Ostatnio miałem trochę lepszy czas, niestety nie trwało to długo i złe samopoczucie spadło na mnie ze zdwojoną siłą. Znowu pojawił się lęk, strach i niepokój. Myśli zaczęły krążyć z niepokojącym tępię wokół samobójstwa. Zacząłem się zastanawiać dokąd się tak spieszę? Nie jest tajemnicą, że każdy dzień przybliża mnie do śmierci. Dlaczego więc na siłę przedłużam to powolne konanie? Dlaczego nie mam w sobie tyle siły, żeby zrobić ten ostateczny krok w stronę wybawienia się, od cierpienia, które staje się moim udziałem w tym życiu. Jak zwykle towarzyszy mi ogromny smutek, który pogłębia moją depresję. Coraz gorzej radzę sobie z emocjami, szczególnie z tymi negatywnymi. Siła, którą miałem w sobie zaraz po wyjściu ze szpitala wypaliła się, opuściła mnie, chyba bezpowrotnie. Zaczęło się wolno, niemal niezauważalnie i nabierało tempa, spychając mnie na krawędź racjonalnego myślenia. Znowu zaczęły mi dokuczać myśli ksobne, czuje, że moje życie jest zagrożone, i tu pojawia się paradoks, mianowicie, mimo, że chciałbym przestać istnieć i skończyć z sobą, to jednocześnie strasznie boję się śmierci. Męczy mnie świadomość, że jestem obserwowany i krytykowany. Coraz częściej mam wrażenie, że inni robią mi na złość. Jedyną ulgę sprawia mi świadomość, że jestem pod opieką Boga, Maryi, Ducha Świętego i Anioła stróża.
Cóż, nie pozostaje mi nic innego, jak tylko czekać na cud zmiany  mojego postrzegania świata. Mam nadzieję , że nie będę zmuszony czekać zbyt długo. Poprostu mam coraz mniej siły żeby walczyć.