Pomyłka

Co mam teraz zrobić żeby móc doświadczyć wewnętrznego spokoju? Czuję się obco w swoim ciele, w swoim świecie, w swoich myślach. Jestem przygnębiony i smutny. Otrzymuje od życia to na co zasługuje, ale czy naprawdę jestem takim złym człowiekiem, żeby życie tak bardzo mnie doświadczało? Pokręcone losy, pokręcone sny. Dla mojej żony jestem zwykłą życiową pomyłką, źle zainwestowanym uczuciem. Brakuje mi jej bliskości. Mimo wszystko, daje mi ona motywację, żeby nie poddać się w walce o siebie.  Prześladuje mnie moja choroba. Każdy dzień jest wyzwaniem, jest walką o przetrwanie, kolejnym starciem z góry skazanym na porażkę. Nie potrafię oddzielić tego co we mnie chore od tego co dodaje mi normalności. To, że jestem wielką życiową pomyłką sprawia mi tyle bólu, że wystarczyło by, żeby obdzielić kilka osób. Moja codzienność to zmaganie się z samym sobą, z niepokojem, lękiem i strachem. Moja samotność nie ułatwia mi tego zadania. To co mnie jeszcze przeraża to leki. Świadomość, że będę musiał zażywać je do końca życia sprawia, że czuję się jeszcze bardziej upośledzony, poza nawiasem normalnego społeczeństwa.. Kilka razy próbowałem je odstawić, ale zawsze kończyło się zaostrzeniem doznań psychotycznych i depresyjnych. Strach, lęk, niepokój oraz melancholia i nostalgia w jaką popadałem sprawiały, że wszystkie doznanie jakich doświadczałem bolały ze zdwojoną siłą. POMYŁKA!!! To, że się urodziłem, to już samo w sobie jest wielką pomyłką. Kolejną była próba związania się z drugą osobą, ze świadomością , że jestem chory. Takim postępowaniem  skazywałem ją na powolne tracenie nadziei na normalne życie. Teraz wiem,  że nie jestem w stanie dać szczęścia. miłości, radości oraz nadziei na lepsze jutro najbliższej mi osobie. Jestem  PRZEGRANY dla siebie i świata!!! Nie ma już dla mnie ratunku. Myślę, że już nic dobrego mnie nie spotka, że do końca mojego marnego życia będę żył z piętnem chorego. Człowieka gorszego i niezasługującego na lepszy los. Tak jestem POMYŁKĄ!!!!!!