A jednak walczyłem!

-

Teraz coś o mojej przeszłości o walce, którą stoczyłem sam z sobą! O ciężkiej walce!!! Wspomnienie tamtych dni sprawia, że przenoszę się do czasów, kiedy to, moje życie, sprawiało mi tyle samo bólu co dzisiaj, a jednak walczyłem! Boże, ale czuję się schzofrenicznie!!!

Ale do rzeczy

W wspomnieniach, odwiedzam detoxy, ośrodki odwykowe i szpitale psychiatryczne. Nie boję się ich! A przynajmniej nie na tyle, żeby zrezygnować z „prochów” Z rozrzewnieniem i nutką nostalgii przenoszę się myślami do czasu kiedy to pierwszy raz pojechałem na detox. Były to Szopienice. Wtedy wydawało mi się, że jest OK, ale tylko dlatego, że cały pobyt tam byłem naćpany lekami, trochę „legalnie” a trochę „nielegalnie”. Ale  bez szczegółów bo nie o nie tu chodzi. Jak można sie domyślać, był to jeden z bardziej straconego i zmarnowanego przeze mnie czasu (ale dopero teraz to wiem). A jednak walczyłem! Potem były kolejne detoxy i kolejne i kolejne. A jednak walczyłem...... Aż wreszcie po którymś z rzędu detoxie trafiłem do mojego pierwszego Ośrodka Odwykowego. Była to "FAMILIA" w Gliwicach. Ale cóż wytrzymałem tam tylko kilka tygodni. A jednak walczyłem! Później były Czechowice i "STRASZNY DWÓR", Kraków i "GWAN". Wszystkie te "odwyki" miały jedno na celu oduczyć mnie nadużywania leków, głównie wszelkiego rodzaju benzodiazepin, barbituranów, opiatów jak również leków przeciwpsychotycznych. Kolejne pobyty w Ośrodkach poprzedzały Szpitale Psychiatryczne do, których byłem kierowany po kolejnych próbach samobójczych, ale nie tylko. Trafiałem tam również z powodu załamań nerwowych i przedawkowania leków. A jednak walczyłem! Ale do rzeczy. W końcu  na kolejnym już z rzędu pobycie w szpitalu psychiatrycznym, przekonano mnie bym jeszcze raz spróbował pójść do Ośrodka Odwykowego, który tworzono na starym oddziale psychiatrycznym. Czułem, że jest to dla mnie ostatnia szansa, ponieważ dochodziłem już do dawek śmiertelnych. I tak trafiłem znów do Krakowa, do szpitala Babińskiego. W każdym szpitalu, Ośrodku i przychodni. W domu, pracy i na ulicy staczałem ciężkie walki z samym sobą. Ale walka jaką stoczyłem w tym ośrodku na Babińskiego, była chyba najcięższą. A jednak walczyłem!

I tak minęło kilka lat w względnym spokoju. Jednak wiem, że znowu coś zaczyna się dziać i strasznie się tego boję!!! A jednak walczę


Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

o mnie teraz

-
Witam wszystkich i od razu przepraszam za tego posta, ale mam prośbę i poproszę  was o radę :( Ale od początku. Minąło już kilka dni jak nasiliły się u mnie ataki paniki. Było to strasze uczucie, ale próbowałem zwalić to na złą pogodę, może trchę przemęczeniem, poza tym taka jest moja choroba, która daje mi okresowo takie zaburzenia nastroju. O ile ataki takiej paniki można nazwać zaburzenami nastroju. Ale miejsze o nazewnictwo. Idąc jednak dalej, mój niepokój wzrósł, a ataki paniki zmieniły się, w narastający i ciągnący się całymi dniami lęk i niepokój. Było to na tyle uciążliwe, że zwiększyłem sobie dawki niektórych leków, ale niestety to nie pomogło. I tak mijały dni, w nieustającym lęku i uczuciu niepokoju. Niestety, jakby tego było mało, zacząłem słyszeć głosy w mojej głowie, zaczęłem się obawiać, że  inni potrafią czytać moje myśli i wiedzą o czym myślę. Uczucie bycia obserwowanym dopełniły tą czarę strachu i goryczy, kilkoma kroplami trucizny, w postaci myśli ksobnych i samob...
CZYTAJ WIĘCEJ

Wstyd

-
Jest mi wstyd, gorączkowo szukam miejsca gdzie mogłbym się schować, miejsca gdzie będę mógł umrzeć. I wyrzekam się siebie! Nie widzę nic i nic nie słyszę, a za to jestem przekonany, że może się zdażyć wszystko, a ja, nie mam nad tym kontroli. I proszę, nie pytajcie mnie dlaczego, ponieważ jeszcze tego nie wyśniłem. Wiem, że palce maczają w tym duchy, duchy przeszłości, i czuję się winny, bo to strach  i wstyd przed prawdą, sprawiają, że jest mi źle, niedobrze, że chce mmi się żygać, na samą myśl o sobie. Porażony tym wstydem, jestem trzymany za gardło przez przeszłość, która bombarduje mnie wspomnieniami którym nie ma końca! I czekam, ciągle czekam na jakiś sygnał żebym mógł uwerzyć, że istnieje! A zamiast tego, nagle, odkryłem, że nie ma tam już nic! Czasami tylko jest mi siebie żal, gdy jak przez sen, widzę piekło, które mnie czeka. Widzę też strasznie dużo bólu, a ból ten nie jest słodki, lecz cierpki! Przeszłość miesza mi się z przyszłością, i tylko teraźniejszość modeluje moją gło
CZYTAJ WIĘCEJ

czy ja się użalam???

-
Puk Puk, chciałbym się czymś z wami podzielić, ponieważ mam pomału tego dosyć! Bo czuję się średnio, a prawdę mówiąc jak ostatni kaleka i nieudacznik, ponieważ, jak by tego było mało, że muszę chodzić do psychiatry i brać psychotropy z powodu Schizofreni urojeniowej, zabużeń psychotycznych, zabużeń lękowych oraz depresji to do tego dołączył Kardiolog, który kontroluje moje wysokie ciśnienie oraz puls, a kontroluje to między innymi za pomocą beta-blokerów. No i do kompletu mamy jeszcze Neurologa, który do moich leków dołączył leki przeciwpadaczkowe. Nie wiem jak ja to wszystko znoszę! Jakim cudem jeszcze funkcjonuję i mogę sklecić w miarę logicznie kilka słów. Nie żebym sie użalał nad sobą, ale proszę powedzcie mi jak ma się zachowywać i jak ma o sobie myśleć ktoś kto bierze tyle leków?! Anafranil, Clozapina, Abilify, Chlorprotixen, Pregabalina, Alprox, Promazyna, Lamotrygina i Concor Cor. Za chwilę będę ja Zombi, bo to nie może skończyć inaczej. Ale powiem wam co tak naprawdę jest w ty
CZYTAJ WIĘCEJ