Niebezpieczne wspomnienia

To nazywa się chyba "flash-back". Ostatnio męczy mnie coraz częściej. Wspomnienia są tak rzeczywiste, że nie dają mi spać. To moja przeszłość, ona jest dla mnie niebezpieczeństwem! Niebezpieczny jest smutek i nostalgia, melancholia. Niebezpieczny jest lęk i niepokój. Niebezpieczna jest dla mnie samotność. Niebezpieczne są dla mnie wspomnienia.

Przypominam sobie okropne rzeczy. Głosy,  które bombardowały mnie tysiącami słów, a każde słowo pogłębiała mój strach, lęk i niepokój. To głosy kazały mi się okaleczać a później namawiały do popełnienia samobójstwa. Głosy oceniały mnie, komentowały moje postępowanie. Między innymi przez głosy, cztery razy podejmowałem próby samobójcze. Te glosy posiadały nade mną ogromną władzę. Władzę nad moim życiem i śmiercią.

Pamiętam pasy, którymi byłem przypinany, unieruchamiany na całe godziny. Faszerowanie garściami leków i dziesiątkami zastrzyków. Odurzony, nie mogłem się bronić i chyba nie za bardzo chciałem więc zgadzałem się na wszystko, byle by tylko przestać czuć! Nie czuć ogromnego lęku i strasznego niepokoju. Niebezpieczeństwa ze strony innych chorych, ludzi, którzy za kilka papierosów  byli zdolni do strasznych rzeczy. 

Kraty w oknach, kaftany i pasy do obezwładniania, wszechobecne uczucie zagrożenia i samotność dopełniało tylko szarą rzeczywistość. 

To wszystko powoduje, że zaczynam się coraz bardziej bać wspomnień.