Dlaczego do....Boga

-
Powiedz mi proszę, powiedz mi dlaczego??? Dlaczego tak mocno się boję? Tak mocno boję się zasnąć? Dlaczego czuję tak mocno? Czy to słowa? One ranią mnie tak głęboko? Do żywego? Dlaczego boję się odejść, choć tak bardzo tego pragnę? Dlaczego chorobliwa konieczność przeżywania raz za razem tych samych rozczarowań i niepowodzeń, sprawia, że każda chwila sam na sam ze sobą tak dotkliwie boli? Dlaczego nigdy nie jestem wystarczająco dobry? Dlaczego głosy, które słyszę, potrafią całkowicie zawładnąć moimi myślami? Dlaczego ludzie knują przeciwko mnie? Drwią i wyśmiewają się ze mnie? Nikt mnie nie szanuje, wszyscy drwią ze mnie!

 Kto skazał mnie na tortury, bycia tak nieprzyzwoicie wrażliwym? Kto skazał mnie na tortury, przeżywania swoich niepowodzeń całymi latami? Biczowania się za wszystkie złe decyzje, które podjąłem, i za te dobre, których nie potrafiłem podjąć? 

 Kto skazał mnie na te tortury. Tortury bycia z sobą?

Komentarze

  1. Anonimowy15 lipca 2020 22:47

    Prawda jest może taka , że nikt się panem nie interesuje. Nawet przysłowiowy pies z kulawą nogą. Myśli pan że ktoś knuje , ktoś się interesuje ...ale to tylko w pana głowie.
    Musi pan o tym zawsze pamiętać , że pański sposób widzenia, przepływu myśli , wyciągania wniosków jest skrzywiony.
    Proszę spróbować , będzie pan czuł że ktoś mówi albo ktoś knuje.
    Zastanowić się co by pan odczuł jakby był pan zdrowy - że ta osoba pana pewnie nie zna , nic od pana nie chce ,i sam pan sobie niewypowiedziane dopowiedział.
    Że jest pan dla niej tak znany jak Eskimos.
    I próbować , w miarę możliwości zastępować te myśli które napływają podobnym jak powyżej sposobem który będzie to ponownie porządkował, w miarę racjonalnie.
    To nie zadziala od razu.

    Ale może przyjdzie taki moment , że odrzuci pan pierwsze wrażenie uporządkuje pan myśli i przez chwilę poczuje ta obojętność osób które pan posądza o knowania .
    To będzie uczucie którego pan nie zapomni.
    Wtedy przez chwilę poczuje pan "ta " normalność.

    Oczywiście z tą choroba zycie to ciągła walka , dlatego o to powyżej trzeba walczyć z sobą. Ale warto, innego wyjścia nie ma.

    OdpowiedzUsuń

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

o mnie teraz

-
Witam wszystkich i od razu przepraszam za tego posta, ale mam prośbę i poproszę  was o radę :( Ale od początku. Minąło już kilka dni jak nasiliły się u mnie ataki paniki. Było to strasze uczucie, ale próbowałem zwalić to na złą pogodę, może trchę przemęczeniem, poza tym taka jest moja choroba, która daje mi okresowo takie zaburzenia nastroju. O ile ataki takiej paniki można nazwać zaburzenami nastroju. Ale miejsze o nazewnictwo. Idąc jednak dalej, mój niepokój wzrósł, a ataki paniki zmieniły się, w narastający i ciągnący się całymi dniami lęk i niepokój. Było to na tyle uciążliwe, że zwiększyłem sobie dawki niektórych leków, ale niestety to nie pomogło. I tak mijały dni, w nieustającym lęku i uczuciu niepokoju. Niestety, jakby tego było mało, zacząłem słyszeć głosy w mojej głowie, zaczęłem się obawiać, że  inni potrafią czytać moje myśli i wiedzą o czym myślę. Uczucie bycia obserwowanym dopełniły tą czarę strachu i goryczy, kilkoma kroplami trucizny, w postaci myśli ksobnych i samob...
CZYTAJ WIĘCEJ

Wstyd

-
Jest mi wstyd, gorączkowo szukam miejsca gdzie mogłbym się schować, miejsca gdzie będę mógł umrzeć. I wyrzekam się siebie! Nie widzę nic i nic nie słyszę, a za to jestem przekonany, że może się zdażyć wszystko, a ja, nie mam nad tym kontroli. I proszę, nie pytajcie mnie dlaczego, ponieważ jeszcze tego nie wyśniłem. Wiem, że palce maczają w tym duchy, duchy przeszłości, i czuję się winny, bo to strach  i wstyd przed prawdą, sprawiają, że jest mi źle, niedobrze, że chce mmi się żygać, na samą myśl o sobie. Porażony tym wstydem, jestem trzymany za gardło przez przeszłość, która bombarduje mnie wspomnieniami którym nie ma końca! I czekam, ciągle czekam na jakiś sygnał żebym mógł uwerzyć, że istnieje! A zamiast tego, nagle, odkryłem, że nie ma tam już nic! Czasami tylko jest mi siebie żal, gdy jak przez sen, widzę piekło, które mnie czeka. Widzę też strasznie dużo bólu, a ból ten nie jest słodki, lecz cierpki! Przeszłość miesza mi się z przyszłością, i tylko teraźniejszość modeluje moją gło
CZYTAJ WIĘCEJ

czy ja się użalam???

-
Puk Puk, chciałbym się czymś z wami podzielić, ponieważ mam pomału tego dosyć! Bo czuję się średnio, a prawdę mówiąc jak ostatni kaleka i nieudacznik, ponieważ, jak by tego było mało, że muszę chodzić do psychiatry i brać psychotropy z powodu Schizofreni urojeniowej, zabużeń psychotycznych, zabużeń lękowych oraz depresji to do tego dołączył Kardiolog, który kontroluje moje wysokie ciśnienie oraz puls, a kontroluje to między innymi za pomocą beta-blokerów. No i do kompletu mamy jeszcze Neurologa, który do moich leków dołączył leki przeciwpadaczkowe. Nie wiem jak ja to wszystko znoszę! Jakim cudem jeszcze funkcjonuję i mogę sklecić w miarę logicznie kilka słów. Nie żebym sie użalał nad sobą, ale proszę powedzcie mi jak ma się zachowywać i jak ma o sobie myśleć ktoś kto bierze tyle leków?! Anafranil, Clozapina, Abilify, Chlorprotixen, Pregabalina, Alprox, Promazyna, Lamotrygina i Concor Cor. Za chwilę będę ja Zombi, bo to nie może skończyć inaczej. Ale powiem wam co tak naprawdę jest w ty
CZYTAJ WIĘCEJ