:-0

-
Jak bardzo zmienił się mój świat, odkąd zachorowałem, a w sumie nie od tego czasu, lecz od momentu kiedy zostałem pierwszy raz zdiagnozowany, (w prawdzie błędnie), ponieważ postawienie prawidłowej diagnozy  trwało prawie 30 lat. O ile dobrze pamiętam moja pierwsza diagnoza brzmiała zaburzenia afektywna dużą komponentą hipochondryczną!? Rozumiecie KOMPONENTA HIPOCHONDRYCZNA!!!, taką diagnozę dostaje osoba przywieziona na konsultację psychiatryczną po próbie samobójczej. Mniejsza o to co napisali, ważne jest to co ze mną zrobili. W sumie zostawmy pierwszą diagnozę. Kolejne również nie były trafione. Przypomnijmy kilka z nich. Będę starał się zachować kolejność, ale wybaczcie mi proszę jak trochę poprzestawiam. W ramach kilkudziesięciu wizyt na oddziałach psychiatrycznych również na tych "zamkniętych",  tzw. "ostrych" i "detoksykacyjnych" dorobiłem się pokaźnej kartoteki, a co za tym idzie, równie pokaźnej ilości, mniej lub bardziej trafionych diagnoz. Wśród nich była DEPRESJA, ZABURZENIA AFEKTYWNE JEDNOBIEGUNOWE, BORDER LINE, ZABURZENIA JEDNOBIEGUNOWE TYP DEPRESYJNY, ZABURZENIA AFEKTYWNE DWUBIEGUNOWE, z czasem UZALEŻNIENIE OD LEKÓW, SCHIZOFRENIA PARANOIDALNA   To tylko te które pamiętam, a przypuszczam, że mogło być ich  więcej. Zaczęło się więc podróżowanie pomiędzy różnymi szpitalami. W tzw. międzyczasie (chyba pięciokrotnie) wylądowałem na OIOME po nieudanych PRÓBACH SAMOBÓJCZYCH. Zycie mijało mi pod znakiem  apatii, ogromnych lęków, niepokoju, strachu, samotności, smutku, rozpaczy, nostalgii, melancholii, ogromnego poczucie winy, zagubienia, ogromnej złości (głównie na siebie), halucynacji, omamów, słyszenia głosów, psychoz, nadmiernej podejrzliwości, urojeń prześladowczych, uczucia zagrożeni, myśli samobójczych itp. 

 Prawdę mówiąc, poznanie mojej diagnozy, wbrew moim oczekiwaniom nie wpłynęło jakoś znacząco na komfort mojego życia, ponieważ w dalszym ciągu doświadczam większości z przytoczonych objawów psychotycznych, a do tego cały czas jestem pod wpływem silnych leków co wpływa na moje zachowanie!!!

 Jak widać, mój świat ten z przed choroby, już się nie wróci! Nie ma szans! Ten czas który minął pod dyktando choroby, a dokładniej mówiąc pod dyktando ogromnej!!!!! ilości leków jakie przyjmowałem i dalej przyjmuje musiał odcisnąć się również na moim zdrowiu somatycznym. Głównym objawem tego mogą być zaniki pamięci i inne.

 Nie wiem co mnie pokusiło , mam straszny napad lęku, Nie jestem pewien co jest prawdą a co wymysłem mojej chorej wyobraźni, ale  publikuję ten post chociażby nie jestem pewny czy warto. Ale mam gonitwę myśli nie mogę się nad niczym skupić!!!!!
A więc.....


Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

o mnie teraz

-
Witam wszystkich i od razu przepraszam za tego posta, ale mam prośbę i poproszę  was o radę :( Ale od początku. Minąło już kilka dni jak nasiliły się u mnie ataki paniki. Było to strasze uczucie, ale próbowałem zwalić to na złą pogodę, może trchę przemęczeniem, poza tym taka jest moja choroba, która daje mi okresowo takie zaburzenia nastroju. O ile ataki takiej paniki można nazwać zaburzenami nastroju. Ale miejsze o nazewnictwo. Idąc jednak dalej, mój niepokój wzrósł, a ataki paniki zmieniły się, w narastający i ciągnący się całymi dniami lęk i niepokój. Było to na tyle uciążliwe, że zwiększyłem sobie dawki niektórych leków, ale niestety to nie pomogło. I tak mijały dni, w nieustającym lęku i uczuciu niepokoju. Niestety, jakby tego było mało, zacząłem słyszeć głosy w mojej głowie, zaczęłem się obawiać, że  inni potrafią czytać moje myśli i wiedzą o czym myślę. Uczucie bycia obserwowanym dopełniły tą czarę strachu i goryczy, kilkoma kroplami trucizny, w postaci myśli ksobnych i samob...
CZYTAJ WIĘCEJ

Wstyd

-
Jest mi wstyd, gorączkowo szukam miejsca gdzie mogłbym się schować, miejsca gdzie będę mógł umrzeć. I wyrzekam się siebie! Nie widzę nic i nic nie słyszę, a za to jestem przekonany, że może się zdażyć wszystko, a ja, nie mam nad tym kontroli. I proszę, nie pytajcie mnie dlaczego, ponieważ jeszcze tego nie wyśniłem. Wiem, że palce maczają w tym duchy, duchy przeszłości, i czuję się winny, bo to strach  i wstyd przed prawdą, sprawiają, że jest mi źle, niedobrze, że chce mmi się żygać, na samą myśl o sobie. Porażony tym wstydem, jestem trzymany za gardło przez przeszłość, która bombarduje mnie wspomnieniami którym nie ma końca! I czekam, ciągle czekam na jakiś sygnał żebym mógł uwerzyć, że istnieje! A zamiast tego, nagle, odkryłem, że nie ma tam już nic! Czasami tylko jest mi siebie żal, gdy jak przez sen, widzę piekło, które mnie czeka. Widzę też strasznie dużo bólu, a ból ten nie jest słodki, lecz cierpki! Przeszłość miesza mi się z przyszłością, i tylko teraźniejszość modeluje moją gło
CZYTAJ WIĘCEJ

czy ja się użalam???

-
Puk Puk, chciałbym się czymś z wami podzielić, ponieważ mam pomału tego dosyć! Bo czuję się średnio, a prawdę mówiąc jak ostatni kaleka i nieudacznik, ponieważ, jak by tego było mało, że muszę chodzić do psychiatry i brać psychotropy z powodu Schizofreni urojeniowej, zabużeń psychotycznych, zabużeń lękowych oraz depresji to do tego dołączył Kardiolog, który kontroluje moje wysokie ciśnienie oraz puls, a kontroluje to między innymi za pomocą beta-blokerów. No i do kompletu mamy jeszcze Neurologa, który do moich leków dołączył leki przeciwpadaczkowe. Nie wiem jak ja to wszystko znoszę! Jakim cudem jeszcze funkcjonuję i mogę sklecić w miarę logicznie kilka słów. Nie żebym sie użalał nad sobą, ale proszę powedzcie mi jak ma się zachowywać i jak ma o sobie myśleć ktoś kto bierze tyle leków?! Anafranil, Clozapina, Abilify, Chlorprotixen, Pregabalina, Alprox, Promazyna, Lamotrygina i Concor Cor. Za chwilę będę ja Zombi, bo to nie może skończyć inaczej. Ale powiem wam co tak naprawdę jest w ty
CZYTAJ WIĘCEJ