To moje

-
Siedzę w fotelu. Coś się stanie niedobrego! Skąd wiem?, Bo zawsze czuję, że to nadchodzi. Jest to drążący bardzo przykry, niedający się przeoczyć i z niczym pomylić LĘK o nasileniu prawdziwie pierwotnym. I to uczucie bycia obserwowanym. Nie mogę się go pozbyć. Słyszę jak o mnie mówią, jak się namawiają. Nieustannie knują na mój temat. Powstaje coś na wzór sieci, połączonej z głównym "komputerem" czyli jednostką nadrzędną, nadzorującą cały spisek. To ona nadzoruje wszystkie moje posunięcia, także te mające na celu obronę przed  nim. I z tego powodu jestem w przysłowiowej kropce, ponieważ nie mogę się należycie przygotować do obrony, A do tego wszystkiego dochodzi jeszcze depresyjny smutek i uczucie osamotnienia. To ono generuje brak akceptacji siebie i posunięć, które miały by mnie chronić a uderzają w stabilność mojej psychicznej konstrukcji.
To właśnie to tridum: lęk  samotność i smutek występują jako katalizator tego co ma się wydarzyć. Nie mam z kim pogadać, komu się zwierzyć, coraz bardziej zaczynam się obawiać tego co się stanie. Moją teraźniejszość zaczynają bombardować  z wielką siłą, kawałek po kawałku moje wspomnienia. Są to zazwyczaj wspomnienia złych czasów. Czasów kiedy to rządziły mną głównie lęk, strach, niepokój, smutek i samotność. Co robić? Jak uniknąć przeznaczenia? Jak przestać bać się ludzi i całego świta?

 To moje zmartwienie, to moje cierpienie, to moje przekleństwo.....

Komentarze

  1. Unknown26 czerwca 2020 21:34

    Przypadkowo odkryłam pisany przez
    Pana blog i przeczytałam z dużym
    zainteresowaniem,tyle w nim emocji
    i cierpienia z którym trzeba się zmagać każdego dnia.Jestem zaniepokojona brakiem wpisów od 16 czerwca. Serdecznie pozdrawiam Violetta

    OdpowiedzUsuń

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

o mnie teraz

-
Witam wszystkich i od razu przepraszam za tego posta, ale mam prośbę i poproszę  was o radę :( Ale od początku. Minąło już kilka dni jak nasiliły się u mnie ataki paniki. Było to strasze uczucie, ale próbowałem zwalić to na złą pogodę, może trchę przemęczeniem, poza tym taka jest moja choroba, która daje mi okresowo takie zaburzenia nastroju. O ile ataki takiej paniki można nazwać zaburzenami nastroju. Ale miejsze o nazewnictwo. Idąc jednak dalej, mój niepokój wzrósł, a ataki paniki zmieniły się, w narastający i ciągnący się całymi dniami lęk i niepokój. Było to na tyle uciążliwe, że zwiększyłem sobie dawki niektórych leków, ale niestety to nie pomogło. I tak mijały dni, w nieustającym lęku i uczuciu niepokoju. Niestety, jakby tego było mało, zacząłem słyszeć głosy w mojej głowie, zaczęłem się obawiać, że  inni potrafią czytać moje myśli i wiedzą o czym myślę. Uczucie bycia obserwowanym dopełniły tą czarę strachu i goryczy, kilkoma kroplami trucizny, w postaci myśli ksobnych i samob...
CZYTAJ WIĘCEJ

Wstyd

-
Jest mi wstyd, gorączkowo szukam miejsca gdzie mogłbym się schować, miejsca gdzie będę mógł umrzeć. I wyrzekam się siebie! Nie widzę nic i nic nie słyszę, a za to jestem przekonany, że może się zdażyć wszystko, a ja, nie mam nad tym kontroli. I proszę, nie pytajcie mnie dlaczego, ponieważ jeszcze tego nie wyśniłem. Wiem, że palce maczają w tym duchy, duchy przeszłości, i czuję się winny, bo to strach  i wstyd przed prawdą, sprawiają, że jest mi źle, niedobrze, że chce mmi się żygać, na samą myśl o sobie. Porażony tym wstydem, jestem trzymany za gardło przez przeszłość, która bombarduje mnie wspomnieniami którym nie ma końca! I czekam, ciągle czekam na jakiś sygnał żebym mógł uwerzyć, że istnieje! A zamiast tego, nagle, odkryłem, że nie ma tam już nic! Czasami tylko jest mi siebie żal, gdy jak przez sen, widzę piekło, które mnie czeka. Widzę też strasznie dużo bólu, a ból ten nie jest słodki, lecz cierpki! Przeszłość miesza mi się z przyszłością, i tylko teraźniejszość modeluje moją gło
CZYTAJ WIĘCEJ

czy ja się użalam???

-
Puk Puk, chciałbym się czymś z wami podzielić, ponieważ mam pomału tego dosyć! Bo czuję się średnio, a prawdę mówiąc jak ostatni kaleka i nieudacznik, ponieważ, jak by tego było mało, że muszę chodzić do psychiatry i brać psychotropy z powodu Schizofreni urojeniowej, zabużeń psychotycznych, zabużeń lękowych oraz depresji to do tego dołączył Kardiolog, który kontroluje moje wysokie ciśnienie oraz puls, a kontroluje to między innymi za pomocą beta-blokerów. No i do kompletu mamy jeszcze Neurologa, który do moich leków dołączył leki przeciwpadaczkowe. Nie wiem jak ja to wszystko znoszę! Jakim cudem jeszcze funkcjonuję i mogę sklecić w miarę logicznie kilka słów. Nie żebym sie użalał nad sobą, ale proszę powedzcie mi jak ma się zachowywać i jak ma o sobie myśleć ktoś kto bierze tyle leków?! Anafranil, Clozapina, Abilify, Chlorprotixen, Pregabalina, Alprox, Promazyna, Lamotrygina i Concor Cor. Za chwilę będę ja Zombi, bo to nie może skończyć inaczej. Ale powiem wam co tak naprawdę jest w ty
CZYTAJ WIĘCEJ