czy???

Okrzyki, ciche słowa i szept. Na różne sposoby można próbować przedrzeć się przez gąszcz informacji w dzisiejszym świecie. Informacji, osądu i próby zaszufladkowania nas ludzi chorych, u których rozpoznano schizofrenie. Czasami, gdy moje samopoczucie jest nieco lepsze, mam straszną ochotę odstawić leki, lecz niestety prawda jest taka, że siedzę na beczce prochu. Czasami nawet niewielkie opóźnienie w przyjęciu leków sprawia, że czuje się jakbym istniał w czasie równoległym, mam zaburzenia widzenia, i zaburzenia równowagi, uczucie drętwienia twarzy i zimne poty, to główne objawy somatyczne. Wdaje się, że pominięcie przyjęcia kilku małych, kolorowych tabletek nie jest w stanie wywrócić świata do góry nogami. A jednak! Najgorsze jest to, że objawy somatyczne to wierzchołek góry lodowej. Reakcje psychiczne na niedobór substancji chemicznych są o niebo gorsze. Pierwsze pojawia się uczucie niepokoju i zagrożenia. Świat staje się obcy, czyha na moje życie. Nie wystarczy to jednak do pełnego opisu mimo, że trudno w takiej chwili na  racjonalne reakcje, postaram się opisać co dzieje się w mojej głowie. Jak bańka mydlana pęka moje poczucie bezpieczeństwa, przestaje mieć wgląd w siebie. Kontakt z moimi racjonalnymi opiniami zostaje zaburzony. Pojawiają się omamy i urojenia Zaczynam doświadczać niepokojących myśli. Najbardziej niepokojące z nich to myśli samobójcze i myśli o samookaleczeniu, zadaniu sobie bólu fizycznego mające na celu przekierowanie uwagi z emocji na ciało. Co mam robić, żeby odciąć się niepokoju i lęku, uczuć, które przeszkadzają mi żyć. Pozostaje mi zadać sobie pytanie, Czy ja w ogóle chcę jeszcze żyć w takim świecie?