Tylko Krok

-

Nie przypuszczał by nikt jak chwiejne może być sampopczucie, czy równowaga psychiczna. Mówiąc "nikt", mam na myśli wszystkie osoby nie dotknięte problemem choroby psychicznej, a ściślej rzecz biorąc Schizofrenią. Jak w jednej chwili potrafimy zmienić się z euforycznego i pozytywnie nastawionego do życia i świata, w rozpędzoną do granic możliwości bombę, nastawioną na samozniszczenie i obrócenia w pył wszystkiego, czego dokonaliśmy na drodze do zdrowienia. Takimi katalizatorami, "korzystnie" wpływającymi na nasz nastrój, oprócz najoczywistszego, czyli siebie, mogą być najbliższe nam osoby czyli nasi partnerzy, dzieci i rodzice, jak również znajomi, a często  zupełnie obcy i zupełnie niezawinieni ludzie. Jeżeli chodzi o nas, to jest to wpisana w naszą chorobę niska samoocena, niedowartościowanie, i zupełnie pierwotne, lęk, strach czy niepokój. Nie sposób tu pominąć głosów i urojeń!  Do tego dochodzi uczucie zagrożenia, i brak poczuci bezpieczeństwa. Kiedy przyjrzymy się relacją z naszymi partnerami, to do wcześniejszych można by dopisać, brak poczucia bycia kochanym i potrzebnym. spłycenie porządania, oschłość, jak również brak dotyku tak przecież nam potrzebnego, coraz mniej wspólnych tematów do rozmowy, ogólne rozdrażnienie i niechęć do siebie. Często są to również spowodowane chęcią "oszczędzenia" partnerowi zmartwień, kłamstwa i niedopowiedzenia. Nie inaczej mają się sprawy związane z naszymi rodzicami. Tutaj chyba najbardziej wymowną będzie uczucie zależności. Nie należy jednak mylić tego z uzależnieniem od nich. Ponieważ mimo bardzo podobnie brzmiących słów ich znaczenie jest diametralnie różne. Osoba uzależniona od rodziców,  bez ich pomocy i wsparcia nie jest w stanie funkcjonować. Jej poczucie bezpieczeństwa i codzienne życie zostaje w znaczym stopniu utrudnione a wręcz zagrożone. Natomiast osoba emocjonalnie zależna od rodziców to taka, której kontakty z rodzicami budzą bardzo silne emocje, która stara się cały czas udowodnić coś rodzicom. Najważniejsze życiowe decyzje podejmuje zgodnie z tym co oni o tym sądzą! Coraz częściej słyszy o tym że jest zależna od rodziców, ich opinii, ich zdania oraz "potrzebuje" całkowicie podporządkować się ich woli.

I tak moim zdaniem, jednak bardziej niebezpieczna i utrudniająca dorosłe życie jest emocjonalna zależność od rodziców. A niestety, jeżeli sprawy przybiorą taki obrót to do tragedii jest już tylko krok

Komentarze

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

o mnie teraz

-
Witam wszystkich i od razu przepraszam za tego posta, ale mam prośbę i poproszę  was o radę :( Ale od początku. Minąło już kilka dni jak nasiliły się u mnie ataki paniki. Było to strasze uczucie, ale próbowałem zwalić to na złą pogodę, może trchę przemęczeniem, poza tym taka jest moja choroba, która daje mi okresowo takie zaburzenia nastroju. O ile ataki takiej paniki można nazwać zaburzenami nastroju. Ale miejsze o nazewnictwo. Idąc jednak dalej, mój niepokój wzrósł, a ataki paniki zmieniły się, w narastający i ciągnący się całymi dniami lęk i niepokój. Było to na tyle uciążliwe, że zwiększyłem sobie dawki niektórych leków, ale niestety to nie pomogło. I tak mijały dni, w nieustającym lęku i uczuciu niepokoju. Niestety, jakby tego było mało, zacząłem słyszeć głosy w mojej głowie, zaczęłem się obawiać, że  inni potrafią czytać moje myśli i wiedzą o czym myślę. Uczucie bycia obserwowanym dopełniły tą czarę strachu i goryczy, kilkoma kroplami trucizny, w postaci myśli ksobnych i samob...
CZYTAJ WIĘCEJ

Wstyd

-
Jest mi wstyd, gorączkowo szukam miejsca gdzie mogłbym się schować, miejsca gdzie będę mógł umrzeć. I wyrzekam się siebie! Nie widzę nic i nic nie słyszę, a za to jestem przekonany, że może się zdażyć wszystko, a ja, nie mam nad tym kontroli. I proszę, nie pytajcie mnie dlaczego, ponieważ jeszcze tego nie wyśniłem. Wiem, że palce maczają w tym duchy, duchy przeszłości, i czuję się winny, bo to strach  i wstyd przed prawdą, sprawiają, że jest mi źle, niedobrze, że chce mmi się żygać, na samą myśl o sobie. Porażony tym wstydem, jestem trzymany za gardło przez przeszłość, która bombarduje mnie wspomnieniami którym nie ma końca! I czekam, ciągle czekam na jakiś sygnał żebym mógł uwerzyć, że istnieje! A zamiast tego, nagle, odkryłem, że nie ma tam już nic! Czasami tylko jest mi siebie żal, gdy jak przez sen, widzę piekło, które mnie czeka. Widzę też strasznie dużo bólu, a ból ten nie jest słodki, lecz cierpki! Przeszłość miesza mi się z przyszłością, i tylko teraźniejszość modeluje moją gło
CZYTAJ WIĘCEJ

czy ja się użalam???

-
Puk Puk, chciałbym się czymś z wami podzielić, ponieważ mam pomału tego dosyć! Bo czuję się średnio, a prawdę mówiąc jak ostatni kaleka i nieudacznik, ponieważ, jak by tego było mało, że muszę chodzić do psychiatry i brać psychotropy z powodu Schizofreni urojeniowej, zabużeń psychotycznych, zabużeń lękowych oraz depresji to do tego dołączył Kardiolog, który kontroluje moje wysokie ciśnienie oraz puls, a kontroluje to między innymi za pomocą beta-blokerów. No i do kompletu mamy jeszcze Neurologa, który do moich leków dołączył leki przeciwpadaczkowe. Nie wiem jak ja to wszystko znoszę! Jakim cudem jeszcze funkcjonuję i mogę sklecić w miarę logicznie kilka słów. Nie żebym sie użalał nad sobą, ale proszę powedzcie mi jak ma się zachowywać i jak ma o sobie myśleć ktoś kto bierze tyle leków?! Anafranil, Clozapina, Abilify, Chlorprotixen, Pregabalina, Alprox, Promazyna, Lamotrygina i Concor Cor. Za chwilę będę ja Zombi, bo to nie może skończyć inaczej. Ale powiem wam co tak naprawdę jest w ty
CZYTAJ WIĘCEJ